Kanskje sorg er ei privatsak, men...

Mange vil nok sei at sorg er ei privatsak. At det ikkje er noko egna tema for ein blogg. Men det fins mange måtar å bearbeide eit trist kapittel på, og kanskje fins det eit og anna å lære av andre si sorg også? Ei kvar glede vert jo større av å dele den med andre, og kanskje er menneskas natur så deilig tillaga at også ei kvar sorg blir mindre av å dele den med andre?

Det er ingen som er død. Men ein stor, trygg og god kjærlighet døde i min vetle familie for ein månad sidan. Mi vakre kone, som har gitt meg dei fire finaste åra i livet mitt, kom dithen at ho ikkje lenger kjente på dei rette følelsane. Eg har nok opplevd det som ganske brutalt, når livet slik eg kjente det, vart forandra så brått. Men det er nok like vanskelig å stå på andre sida og ta konsekvensen av at følelsar kan forandrast. Å elske er ikkje ein konstant følelse, og akkurat der syns eg Vår Herre kunne laga oss anleis. Men la gå. Ein må akseptere personar og situasjonar slik dei er. Eg kan ikkje elske for oss begge.

Ein kvardag kan vere hektisk. I periodar kan enkelte deler av livet vere intenst, og det kan vere vanskeleg å prioritere riktig. Kanskje ønsker den eine å skape seg ei lita karriere eller dyrke ein hobby,  i andre periodar kan eit barn kreve mykje, eller me kan føle på ansvaret å ta oss av sjuke familiemedlemmar. Alt er like viktig og riktig å prioritere - men det er samtidig ein utfordring å ta vare på alt det andre ein har. Ikkje ta noko for gitt.  Kanskje har eg vert for oppslukt av ein krevande jobb i ein periode. Ein har som regel alltid lyst å gjere det bra, å skape resultat, få mestringsfølelse, skape ein meirverdi for tilsette ved ein arbeidsplass. Men det flink-pike-syndromet kan bli ein dyrkjøpt erfaring. Av og til kan det gå for lang tid, før ein oppdagar at ein har prioritert skeivt litt for lenge.

Men når det eingang har skjedd, så er det ein svært god erfaring å sjå at familie, vennar og til og med ukjente, gir så mykje omsorg, raushet og varme. Det er ikkje sant at samfunnet er kaldt og egoistisk. I kvardagen har ein ofte nok med seg sjølv, men når det oppstår eit behov, er det uendeleg godt å kjenne på støtten fra omgjevnadane. Det gjer at ein er meir oppmerksom på dette sjølv, når ein kjem over andre som har det vondt. Så takk til alle, som har gjort meg til ein bedre støttespelar for andre som kan trenge det i periodar. Det er aldri så gale at det ikkje er godt for noko. Dessutan er kjærlighetssorg den ultimate slankekur...men altså ikkje å anbefale. Feit & gift er bedre enn slapp & singel...

Så var det det med å gå vidare. Ein god venn, som også har den samme soga friskt i minne, sa at hennar medisin var å le, røre, tulle og tøyse så mykje, at det som var utanpå med tida passa med det som var inni. Den vil eg prøve å velgje som min taktikk også.  Livet går jo vidare..om ei stund..