Vyrde sambygdingar!

For ganske nøyaktig 5 år sidan, satt eg i den vetle sølvgråe Nissan Micra`en min, på ferjekaia på Folkestad. Med ein fem meter lang kajakk på taket, for anledningen brukt som takboks. Alt eg eigde, var i den bilen. Eg hadde kjøyrt fra Stavanger og skulle no flytte til Ørsta. Anna hadde stått opp før fuglane, og kom meg i møte med ein heimelaga CD, som eg høyrte på heile vegen fram. Eg håper eg hugsa å takke for den - for Anna si trygge stemme var god å ha der på ferjekaia. Det var som å stå i porten inn til eit nytt liv.

Ikkje sikkert nokon av mine sambygdingar tenkjer over det, men når ein kjøyrer gjennom Ørsta for første gang i sitt liv...så ser det noko trist ut. Ser litt ut som eit skeivt juletre, med altfor langt mellom greinene. Meieriet var fryktelig mykje mindre enn eg hadde trudd. Bensinstasjonane kom brått på, hotellet såg ut som eit asylmottak, Ivar Aasen var full i fuglebæsj - også forsvant liksom E39 vidare ut av bygda. Men eg skulle ikkje vidare.
- Er dette alt? tenkte eg.
- Er det her eg skal bu??

Eg svingte av til Mo og inn på tunet til dei nye husvertane mine. Og vaflene var klare. Som om det var den aller største selvfølge, var kjøkkenbordet dekka og eg - det fremmede nye menneske - var invitert på vafler! Seinare fulgte både heimetove tøfler, panne med brennsnut på trappa etter endt arbeidsdag og hekla grytelappar.

Så var det første arbeidsdag på meieriet. Sjefen min tok imot meg på parkeringsplassen. Eg såg nok litt redd ut, for eg hugsar enda den gode pep-talken han sikkert forsto eg trengte. Så viste han meg rundt, gjekk ifra meg - og eg gjekk meg vill. Det er uendeleg ensomt å vere ny alle plassar.

Men tida gjekk og eg prøvde å finne vennar. Fann ei annonse i avisa om fellestur til Bjørdalsvatnet, og eg møtte opp. Fekk følgje med tre gamle damer rundt vatnet og når vi kom til endes, ville dei gje meg ein sightseeing i bygda. Så frå ein liten Nissan Micra, med fire passasjerar og ein snittalder på 85 år, fekk eg sjå Brudavollstunet, Mylna og Bakk-Ola Marka. Og med ein høg sopran, framførte dei Gamle-Grendi-songen til meg på returen. Akustikken er upåklagelig, når ein er vaccumpakka i ein bil..

Fem år er gått og Ørsta har gitt meg dei aller største øyeblikka i mitt liv. Eg har nådd mine største milepælar her i bygda; fullført utdanningen, bygd hus, fått min første leiarjobb og gifta meg. Eg har fått dei beste utfordringane, møtt dei vakraste menneska og varma meg på den djupaste omsorg. Så har eg gått på mine tyngste smellar, som akkurat no er årsaken til at flyttelasset er sendt til Bergen og eg har to dagar igjen på jobb i Ørsta.

Men det er forskjell på augene som såg Ørsta for første gang - og dei augene eg ser bygda med no. Det skeive og gresne juletreet, er no ei høg og tett Edelgran, med sterke lys og fantastiske kuler. Gode sambygdingar har vist meg ein raushet, ein varme og ein omsorg, og dette har lært meg dei samme egenskapane. Det er eit ganske anna menneske som forlater Ørsta på lørdag, enn ho som kom for fem år sidan, takka vere sambygdingane mine.  Ivar Aasen sa: "Du finn ikkje noko, før du er der det er" Og det trur eg er i Ørsta. Eg håpar difor at eg kan flytte tilbake her ein dag. Og på den vona, seier eg ikkje hadet til nokon.

Berre på gjensyn.