Å seie nei

Har du merka at den enklaste ting i verda av og til kan virke uoverkommeleg vanskeleg?
Tanken slo meg når ein kjærast frå svunne tider ringte for å spørre om eg ville vere med ut. Kvar minste fiber i kroppen hylte unisont NEI - men det vart komplett umulig å få munnen til å uttale dette enkle ordet. Eg har klart det før - så det er ikkje bokstavkombinasjonen som er spesielt vanskeleg. Ordet Nei har eg faktisk hatt ganske lett for å uttale - mor mi vil hevde eg var spesielt god på dette i barndom og oppvekst. Så eg mistenkjer ikkje dette for å vere ein logopedisk utfordring - det må nok heller karakteriserast som eit svært forbigåande problem. Umiddelbart etter at eg hadde lagt på, klarte eg nemleg å rope "Nei, nei, nei - du e så duuuuuum!".

Men det er ikkje første gang eg har stifta bekjentskap med dette fenomenet. Det intrikate reknestykke eg var ute for på jobb i dag synast å vere i kategorien "Verdas største mysterium" - men ein kvalmt klok kollega løyste det likevel på under fire sekund. Også har me den vakre, vakre tanteungen min da - som eg er overbevisst om er den smartaste 3-åringen på jord (mest fordi ho seier "Tante er kul") - likevel er ho ikkje eingang inne på tankn å gå på do når ho må bæsje. I min logikk er det einaste alternativet å gå på do i ein slik situasjon! Berre tanken på å bæsje i ei formtrang bleie, gå rundt å nekte for at hendinga har funne stad, innsjå at lukta er pinleg avslørande og finne meg i at mor mi vaskar meg - er FULLSTENIDIG utelukka som alternativ overhode!!