"Alltid plass til ein språkmann!"

Eg er ei enkel bygdejente, som knapt kan skilje cafe latte frå cappuchino. Eg er vokst opp på raud hushaldningssaft og syns framleis det er best. Men eg har no budd litt rundt forbi i våre større byar dei seinare åra, og har vel vorte litt meir vand i byterminologien, sjølv om det ville vere dagens overdriving å kalle meg urban. Eg skvett til om eg ser ein kjendis, og det er naturstridig å la vere å snu meg etter eit kjent fjes. Til dømes sto eg som hypnotisert her i førre veke når eg uforvarande kom over Ingrid Espelid Hovig. Ikkje nett ei Hollywoodstjerne....

For ikkje å snakke om då eg traff ei popstjerne. Eg var på konsert med Heidi Marie Vestrheim, og etter konserten presterte mi særs urbane veninne å spasere verdsvant mot denne popstjerna og spørre om ho kunne få ein klem! I mine auge er dette nett som å spørre Madonna om eit kyss. Kjendisar -store eller små- dei vert veldig hellige i mine auger. Eg nektar å tru dei er av kjøtt og blod, laga av det same som meg.

Men ein skal jo jobbe med sine svake sider, ikkje sant? Joda, så når eg her forleden møtte på Sylfest Lomheim på flyet til Ørsta og han endatil spurde om setet ved sidan av meg var ledig, så tok eg sats og repliserte "Jauda, alltid plass til ein språkmann her!".

Kjempefornøgd! For ein kommentar, unge Gangsøy! Heilt på sparket, endatil!

Men tvert eg hadde fått eit av mine store språkidol ved mi side og syns eg hadde takla det grusomt bra, så kom eg på at min andre store svakhet er småsnakking! Eg er grusomt dårlig på småsnakking! Og når eg endatil først har ei verdensstjerne ved mi side; kva i alle dagar snakkar ein om da?? Fettstandardisering av ystemjølk???

Og mens eg satt der å vridde hovudet etter gode tema, så sovna Sylfest Lomheim....