Dagens dikt

I melankolske stunder, med Aftenlandet som musikk i bakgrunnen, kan ein lett la seg rive med i lyrikkens verden. Eg kom over eit dikt av Arnulf Øverland, som eg fekk lyst å endre litt på. Det var strålande nok som det var, men ein personlig touch vart nødvendig. Så vart det sånn:

Til den som har stengt seg inne i sitt bur,
og er fornærma over menneskas natur,
og begraver seg i visdoms bøker,
og meiner det er sannheten han søker

og til den som meiner blomster å forstå,
men aldri møtte barneøyes blå,
men søker dalens djup og fjellets tinde
- han søker intet og vil intet finne.

Men vil du dele dine kår,
da kan det skje deg, ettersom tida går,
i felles håp og savn og ydmyk møye,
at kjærligheten åpnar for ditt øye.

Og du vil sjå at det din flid har skapt,
med tanke på deg sjølv nok er spilt og tapt,
og med din rikdom kan du sjølv bedra deg,
- men det du gav, kan ingen ta ifra deg.

Ein times omhu for ein ensom venn,
har aldri nokon gitt forgjeves hen,
eit lite ord til den som er din make,
får du i glansen av eit smil tilbake.

Men også om du ingen frukt skal se,
men fortsetter å hegne om det tørre tre,
vil drømmane og håpet la det grønnes,
og ditt ubetalte strev belønnes.

Ditt hus vert ein heim for deg på ny,
om nokon kjem ditt å spør om ly.
Og ho som søker vern i dine arme,
vil gje deg meir glede og meir varme.

Ein mann er fattig som er utan sorg,
men rik er den som tek sitt brød på borg,
og enda deler med dei som trenger,
- fattig er berre han som teller sine penger.

Går du i brodden for ein alvors sak,
kan inga tvil få gjort deg sein og svak,
men tankane på dei som kjem deg etter,
vil gje deg kallets tru, og truas krefter.

Om du ein kveld segnar mot ein stein,
så husk at du ikkje berre er ein.
I mørket høyres gråt fra alle sider,
- det er fleire enn deg som lider.

Søk ikkje sorga - den kjem av seg selv,
Men ber den, viss du kan - uten sprell.
Og pynt deg ikkje med ei tornekrone,
all verdens synd kan ikkje du forsone.

Og sit du aleine og harmes over svik?
Tenk om den usle var deg sjølv lik?
Tenk at på hans plass sto du til skamme,
Han eller du - det blir for oss det samme.

For vil du nære deg på taus forakt,
mot underdanig eller overmakt?
Da har du funne deg billig føde,
og kan rolig ete deg til døde.

Det er vårt strev, smertefult og sunt,
at vi eiger livet vårt til siste slutt.
Å kjenne hjertet slå og blodet brenne,
fordi vi ventar på at noko skal hende.

Kjære venn, du ventar ved ein allfarvei,
og håpar noko skal hende deg,
men kjenn på menneska rundt deg som ditt eget
- da har du livet, og det hender meget.

Tenn kvar dag som eit lengselsbål,
og brenn det ned før du når ditt mål.
Du vil alltid drages mot det fjerne,
men husk at Jorda også er ei stjerne.