Tjukkedeisa goes amazing!

- ein dokumentarisk modningsprosess -

1. april 2009
I dag er det ingen som trur på meg likevel.
Eg tek det att i morgo.

2. april 2009
Å slanke meg offentleg vart ein uventa blogg-suksess. Ikkje at eg vart nemneverdig slankare altså, men folk syns tydelegvis det er morsomt å lese om andre som slit. Og i så måte er eg ein ressursperson! Eg slit veldig masse. Både mot kiloane, mot trangen til å alfabetisere mørkeloftet og med å sjå Paradise Hotell på TV. Så eg tenkte: Jaja, lat meg no ta lesarane med på min personlege modningsprosess også. Muligens kan dette vere meir matnyttig for alle og einkvar også, enn ein håplaus kamp mot dauflesk. Det er da tross alt ikkje så viktig! Utvid perspektivet! Navlen er kjempelett å henge seg opp i, når han står rett ut.

No er det ikkje sånn at eg er psykolog. Langt ifrå. Ikkje går eg til ein enda heller. Men eg byrjar å kjenne behovet for modning! Antal idiotar rundt meg har nemleg auka. Og det er svært sjeldan tilfelle. Det pleier tvert imot å vere eit ganske eintydig teikn på at eg er ein idiot sjølv. Og det kan eg ikkje vere bekjent av. Så med dei ressursane eg finn rundt meg, blir inspirert av og forstår eg må lære av - så skal eg la dykk få ta del i tjukkedeisa sin veg mot å bli amazing!

Eg anar ikkje kor dette ber hen. Har ikkje peiling.
Men eg seier som Pippi:
"Dette kan eg ikkje, så dette kjem til å gå strålande!!"
Eit fantastisk ordtak.

3. april 2009
Kva er lettast? Å gløyme eller hugse på?

Det kjem sjølvsagt heilt an på kven du spør. Og kva det gjeld. Mi kjære bestemor syns det er lettast å gløyme. Forresten har ho ikkje noko valg lengjer heller - eg ser orda mine treff ho, og ho svarar umiddelbart - men så glir berre samtalen av ho igjen. Forsvinn ned i fanget og renn vekk. Så spør ho igjen, og soga gjentek seg. Eg ser det ikkje er noko godt. Får berre håpe ho gløymer at det ikkje er godt også. Men på den måten kan ofte hukommelsen vere eit monster.

Så har me dei som gløymer å snu sokkane inn-ut før vask. Eller gløymer at dopapiret skal henge langs rullen, eller langs veggen - alt etter kva som er fasit i din heim. Eller dei som ikkje klarar å komme på at no er det på tide med ein real nedvask av heile huset. Desse folka har det strålande med sitt hukommelsestap! Det plagar dei ikkje i det heile. Derimot plagar dei dei som er levande opptekne av desse tinga, og konsekvent gjer det "riktige" heile tida. Men da vert du jo irritert over noko som du ikkje gjer. Du vert irritert over noko som nokon andre ikkje gjer. Kven eig det problemet?

Viss ein skulle prøve å forandre seg da? Kva er den lettaste vegen å gå da? Frå å gløyme til å hugse? Eller frå å hugse til å gløyme? Intuitivt vil eg sei det må vere veldig mykje lettare å gå frå å hugse til å gløyme. Når du kjem på noko da - så er det jo berre å tenkje: "Nei, dette gløymer eg." Å gå frå å gløyme til å hugse må jo nærast vere umulig - du har jo gløymt det! Korleis komme på det igjen da? Ingen som har gløymt å vaske huset, plages av det. Dei skulle visst kor heldige dei var!

Men så er det sånn at det ikkje er nokon som hugsar på alt, eller nokon som gløymer alt. Og det er i denne kombinasjonen eg trur mange kan hente litt bortgjøymd power. Det gjeld å optimalisere kva du hugsar og kva du gløymer. Også gjeld det å virkelig gløyme det du seier du skal gløyme.
Mitt problem er nemleg at hukommelsen min er travelt konstruert. Eg hugsar å stå opp tvert ringeklokka ringer. Men så gløymer eg at det av og til kan vere litt greit å tygge frukosten. Eg hugsar kvar minste vetle fillete administrasjons-ting på jobb. Men gløymer rett som det er å ta lunsj. Så hugsar eg på å begynne på middagen tvert eg kjem heim frå jobb. Men kjem ikkje på at eg må på do før middagen berre skal ha sitt siste oppkok. Da er det akutt og da går det ofte gale. Med middagen altså. Så er eg ein racer på å hugse rydding og vasking. Men så er det ikkje alltid eg har tid eller har ork. Likevel hugsar eg på at det må gjerast. Snedig? Nei, forbanna irriterande. Kven eig det problemet?

Eg veit ikkje kva Pippi ville sagt til dette. Men mulig ho ville fortalt meg korleis dei gjer det på Kurrekurreduttøya. Der er det ulovlig å vere snill pike! Påbudt å gi f..! Blir det oppdaga ein muskelknute, så er det rett i kasjotten! Og viss eg lever på samme vis - kvifor skulle eg da hatt det strålande viss eg var kurrekurreduttisk men grusomt viss eg var hovdebygdar?

8. april 2009
Kjenner du han som alltid er blid? Han som alltid helser eller har eit lite ord i forbifarten? Eller ho som alltid ler? Ho som har så levande auger at du blir heilt nødt å smile sjølv - enten du vil eller ei? Du kan vere pisse-sur, eller eitrande forbanna, men det er noko med desse menneska som gjer at stormen mildnar litt inni deg. Om ikkje anna enn for ein liten augneblink.

Denne evna misnunner eg dei uendeleg. Hadde eg kunne valgt mellom alle mulige evner i heile verda - evna til å strikke sokkar, evna til å kunne sjå i framtida, evna til å fly - så hadde eg valgt evna til å alltid tenkje positivt. Ikkje berre hadde eg hatt det strålande med meg sjølv, men eg hadde også gleda kvar einaste person eg traff på gata. Følgjer nokon med på den følgjetongen i Magasinet - Den eine? Ein serie av intervju med mennesker som har klart seg, tross dårlige odds, fordi dei i sin omgangskrets har hatt ein person som har gjort at dei har holdt ut. Det kan vere han i kassa på Rema, eller vaktmesteren på skulen eller han i det brune huset nederst i gata, som av og til vinker når du går forbi. Moralen er at du, veldig enkelt, kan utgjere den heilt store forskjellen for ein person som slit. Hmm, det er ein deilig tanke. For eg syns ofte verda kan vere veldig vanskelig, regnestykket på jobb er vanskelig, å innrede den uteboda vår syns eg er vanskelig og hadde nokon bedd meg reparere ein glidelås i ei bukse, så hadde eg mest sansynlig tenkt at "Nei. Dette er heilt umulig." Men så er det altså latterlig enkelt å vere den personen som kan redde livet til andre. Berre smil. Vink. Sei hei.

Korleis bli eit sånt menneske da? Wasa seier at du blir det du spiser, og da er det nærliggande å sei at du blir det du tenkjer også. Tenkjer du negativt, les du negative tekstar, snakkar andre negativt rundt deg - så er det peace of cake å tenkje negativt sjølv. Og det som er skummelt er at denne negative tankegangen heng så godt fast, og etterkvart blir kamuflert. Du trur ikkje at du tenkjer negativt. Eg, som alle mine sambygdingar, syns trafikkulukka i går var uendelig trist. Og i alle aviser, på TV og på nett, les me om dei tre som døydde. Og me les til auge vert stort og vått, for dei pokkers journalistane skriv så blekket sprutar og vil fortelje oss alle detaljar. "Familie smadra" står det i Sumpen. For ein ordbruk!! Det er mennesker me snakkar om - ikkje skriv at dei er smadra!
Og treng verkeleg heile verda å få alle detaljane om den vetle babyen, som var i live idet han forlot bilen, og som fekk hjelp på alle mulige måtar - men som tilslutt måtte døy. Eg kjente ikkje denne familien, men hadde eg gjort det, og måtte lese alt dette i avisa - skreve av sensasjonshungrige journalistar med våte draumar om førstesideoppslag, som kan gå over lik for å få eit godt bilde - så hadde eg vert usansynlig rasande. Og forferdelig lei meg. Spar no dei stakkars pårørande.

Og desse triste følelsane blir altoppslukande.

Men det var faktisk 5 som overlevde i går. Ein heil familie til kunne blitt drept, men dei overlevde! Dei hadde ein høg og solid bil, dei var på ferietur, to voksne framme og tre barn bak, og plutselig møter dei ein bil ute av kontroll - men dei overlever! Alle sammen! Dei er sikkert verdens mest lykkelige mennesker akkurat no, dei slapp unna døden! Det er jo heilt fantastisk! Dei lever!

Og eg kjenner at det er sånn eg må tenkje no. Kanskje det høyres usympatisk ut, brutalt, ufint? Det er absolutt ikkje meininga. Men skal eg tenkje på familiane til dei tre som døydde, skal eg ta inn over meg all sorga og alle dei uheldige skjebnene eg les om i aviser eller ser på TV dagleg, så klarar eg ikkje å vere den eine for nokon. Det er for tungt å bere. Eg må prøve å tenkje positivt heile tida.

Fem mennesker overlevde i går. I dag har dei kvarandre. To vaksne og tre barn kan heldigvis tilbringe resten av påska saman! Det er ufattelig bra! Om det fins ein Gud: Takk!

9. april 2009
Då eg var enda mindre enn eg er no, spelte eg fotball. Og da oppdaga eg noko snedig; eg sprang berre når nokon såg på meg. Det var ein påfallande sammentreff kvar einaste gang, så eg kunne ikkje unngå å forstå at eg hadde fått ein ytre motivert personlighet. Og dette plaga meg ettersom eg drøymte om ein stor karriere i fotball. Eg veit jo no at det er umuleg for ei kvinne å gjere karriere i fotball - overgangssummane for kvinnelege toppfotballspelarar ligg jo berre hakket over ei normal årsinntekt i helse- og frelsesektoren. Men eg forsto tidleg at eg ikkje hadde det som trengs for å bli virkelig god i idrett. Eg var ingen Ole Einar Bjørndalen, som kvar einaste dag klarer å motivere seg sjølv til å trene meir enn eg gjer på ei heil veke, til tross for at han har vunne absolutt alt som er mulig å vinne.

Men det eg har forstått ut av dette, er at tilbakemeldingar er alfa og omega. Eitkvart menneske, indre eller ytre motivert, treng respons på sin innsats. Eit barn treng dagleg respons på at det er høgt elska og verdsatt, gjerne utan ein god prestasjon i forkant. Sånn vert dei trygge på at det er godt nok å vere seg sjølv. Ei mor og ein far treng i det minste eit lite hint frå sin tenåring om at dei gjer ein god jobb og er høgt elska, til tross for dei daglege og høglydte diskusjonane. Tenåringar flest trur dei bur på hotell og det kan vere tungt for "hotellvertane" å holde humøret og motivasjonen oppe.

Men det er ofte forferdeleg vanskeleg å gje tilbakemeldingar. Eit morsomt eksempel frå ei tid tilbake var ei dame som gjerne ville seie til kjæresten min at ho var blitt så brun og fin. Eg sto tilfeldigvis ved sidan av. Då vart det slik: "Korleis er det for deg å vere så bleik Camilla, ved sidan av ho som er så brun?" Heite...Det er jo i beste fall ein litt tungvint måte å gje eit kompliment på.

Også har me dei stakkars treningsinstruktørane på fellestimane. Dei står fremst, til spott og spe, og har som oppgåve å veilede og motivere den svette forsamlinga framfor seg. Gjennom heile timen står dei der å smiler og skravlar i veg - men får ikkje noko anna enn nokre slørete blikk og svette grynt i retur. Dei mest uerfarne prøver seg stadig vekk med eit: "HAR VI DET BRA NO, FOLKEEEEENS???" Og bakerst er det gjerne ei gladkristen ei som piper eit jaaaa i retur, men ellers er forsamlingen taus. Det må da vere grusomt. Her om dagen hadde vi ein vikar, og ho fekk nok ikkje dei tilbakemeldingane ho hadde trengt gjennom timen. Så ho avslutter med å seie at "Hmm, dokke hadde vel sikkert klart dokke like bra åleine i dag...". Og da svarar mannen på andre rad - heilt sikkert godt meint, men det kom berre litt feil ut: "Det var no kjekt med musikk!". Heite....


28. april 2009
Qigong i Åmdalen. Smak på den setningen!

Østens mystikk møter hønsegjødsel! Meditasjon og fellesfjøs hand i hand! Sjelefred klona med fabelaktig natur! For kvar torsdag, i eit lite forsamlingshus med gardinene godt trekt for, møtes eit lite knippe sambygdingar for å smake litt på Østens store hemmelighetar. Med Enya i bakgrunnen, står dei i sirkel og åpnar opp for nye impulsar. Eg syns jo det er heilt fabelaktig! Det er noko eige, noko deilig norsk over at jordnære husmødrer & småbarnsforeldre står i ørn for å ta imot energi frå sola!

Eg syns meditasjon og yoga er fascinerande, og har ofte høyrt om dei som har funne ekstra krefter og god sjelefred i denne typen avslapping og uttøying. Det pirrar jo nysgjerrigheten, ikkje sant?
Vel, no fins det dei som meiner dette ikkje er sant. Dei syns tvert imot at både yoga, meditasjon og pilates er hysterisk morsomt. Og det er ingenting gale i det - eg meiner, det fins jo ein viss glede i å sjå kjæresten min le så ho griner når eg skal prøve å gjengi nokon av dei energigivande øvelsane heime på stovegolvet. Om ikkje øvelsen gir energi, så gir latteren energi. Vinn-vinn.


Fortsettelse fylgjer...ikkje.