Ny i ein stor by

Eg trur eg har nådd toppen av empati. I ein alder av 31 år, kan eg denne hausten identifisere meg heilt tydelig med ein 6-åring. Som ein kvalmande flash-back, hugsar eg plutselig nøyaktig korleis det var å stå i enden av ein gedigen skuleplass. Med splitters nye klede og litt for stor sekk. Alt bak var trygt. Alt foran var nytt. Og eg er, for første gang trur eg, uendeleg glad eg ikkje er mor. For korleis er det muleg å stå å sjå på den vetle utrygge kroppen, som må gå inn i alt det ukjende, heilt åleine?? Det må da vere ein uutholdeleg følelse!  Eg er overbevist om at eg hadde sagt:
- Kom vennen min, me drit i heile skulen. Me går heller heim å spelar ludo. Så kan me prøve igjen til neste år. 

Eg innser plutselig at den norske stat har rett: Homofile er uegna som omsorgspersonar. Iallefall eg. Eg har plenty nok med å ta meg av meg sjølv. For eg må innrømme at eg syns det er ensomt å starte på nytt igjen. Det krever mykje energi å begynne på scratch å bygge opp eit nytt nettverk. Og eg stiller spørsmålstegn ved livsvisdomen "Øvelse gjer mester", for eg har flytta mange gangar før - men det er nett som det vert vanskeligare og vanskeligare kvar gang. Og det er jo rart, er det ikkje? Kan det ha noko med at terskelen for å ta kontakt med nye aukar proporsjonalt med alderen? Ungar seier hei til kvarandre på leikeplassen og dermed er det nye vennskapet igang. Ungdom og studentar møtes på skulen og har dermed etablert referanseramma si. Miljøet rundt legg til rette for kontaktpunkt. Ein skulle jo tru dette var sosialisering ein veks på og tek med seg vidare? Men kan det verte vanskeligare å gje av seg sjølv, til eldre ein blir? Eg går på jobb og smiler og ler, men syns det er uendeleg godt å komme heim i kåken å "slappe av" fra tvangssosialiseringen. Eller er det berre at dei fleste på min alder har eigen familie, ungar og partner, og har nok med seg og sine? 

På den andre sida; det er utrulig interessant å kjenne på nye følelsar. På søndag trur eg at eg for første gang kjente på følelsen sosial angst. Eg var invitert med 8 fullstendig ukjente kollegaer på å spele ein bedriftshandballkamp. Som keeper. Og oppgava der er jo enkel: Stå i mål og ta imot alt som kjem. Og eg veit at eg er ok god. Men når sjansen bydde seg, takka eg nei. Eg vart kvalm og svett og hadde mest lyst å snike meg vekk. Men av evne lata eg som ingenting og heia ivrig fra benken. Det var ein god erfaring.

Eg måtte ha ein kviledag i trygge omgjevnadar i dag. Men i morgo skal eg prøve på nytt; Da er det ein badmintontrening i Fantoft idrettshall. Den vetle spurven skal blåse støv av den gamle badminton-rackerten, møte opp og trene på både badminton og sosial omgang med ukjente. Tenke uhyre positivt og vere glad for at menneskesinnet er slik bygd opp, at det som eingang var enkelt - ikkje alltid forblir enkelt. På den måten blir ein aldri ferdig med å jobbe med seg sjølv.